Net als de meeste meisjes had ik vroeger Barbies. En zoals vrijwel de meeste meisjes speelden mijn vriendinnetjes en ik alledaagse rollenspellen met onze Barbies. Ze gingen winkelen, eten, gezellig uit en ze werden verliefd. Alleen kinderen krijgen deden ze niet. Om de simpeleenvoudige reden dat Barbie geen kindertjes had. Het was altijd tienerzusje "Skipper", babyzusje "Shelly", maar wel "vriend" Ken. Hoe kan dit?
Was Ken infertiel (onvruchtbaar)? Stamt Barbie uit een tradioneel gezin met vele kinderen met een moeder die nog tot op hoge leeftijd kinderen baart? Dit laatste verklaart wel waarom die zusjes in zoveel verschillende varianten kwamen (Midge en Megan en weet ik veel wie) want op latere leeftijd wordt de kans op meerlingzwangerschappen groter (al dan niet door de invloed van IVF al is dat niet zo traditioneel meer).
Anyway, de enige "tienerpop" die wel kinderen baarde was Steffi. Steffi Love welteverstaan. Hoe graag wilde ik een "Steffi-baart-een-baby tienerpop", maar dit was geen echte barbie en als echt meisje wilde ik natuurlijk wel The Real Thing.
Hoe groot was mijn verassing toen ik vandaag bij de grote voordeeldrogist Kruidvat pannen aan het kopen was, ik stuitte op een "Steffi-baart-een-baby tienerpop" voor een luttele 3 euri. Helemaal verrukt koos ik de pop met de hipste uitstraling uit en stopte deze in mijn alternatieve winkelmandje (nl een pan).
Eenmaal thuis haalde ik Steffi uit de verpakking en na haar haren even gefatsoeneerd te hebben (ik was vergeten dat ik altijd jeukende vingers kreeg van dat synthetische nephaar, overigens wel coupe soleil!!!) onderwierp ik Steffi aan een grondige inspectie.
Steffi was een vrolijke, gezonde jonge moeder van 28 jaar. Ze droeg een tuniek met een bloemenprintje op een stoere combat-positiebroek en hoge gympen. Ze had lang blond haar, helder blauwe ogen en een natuurlijk roze blos op beide wangen. Mijn professionele oog schatte haar op een zwangerschap van ongeveer 38-39 weken, wat betekende dat zij bijna uitgerekend was! De baby die zij bij zich had, een jongetje van amper een maand of tien (die Steffi toch...) zat in een roze maxicosi. Het jongetje heette Jip en was nu elf maanden oud. Hij was iets te vroeg geboren en heeft altijd net onder de groeicurve van het consultatiebureau gezeten. Steffi heeft geprobeerd om Jip zelf te voeden, maar ze heeft erg ingetrokken tepels waardoor Jip maar moeilijk de borst kon pakken en het voeden erg pijnlijk was. Hierdoor kwam de voeding slecht op gang dus was ze overgestapt op de fles na enkele dagen. Steffi vertelde me dat haar zwangerschap tot nu toe ongecompliceerd verlopen was en dat zij zich prima voelde. De baby groeide goed, bloeddruk was in orde en ze voelde goed leven dus we spraken af dat ik haar over een week weer zou controleren.
Toen ik de rest van mijn boodschappen had weggeborgen en de nieuwe pannen blinkend in de kast stonden (eerst afgewassen natuurlijk) werd ik gestoord door een jammerend geluidje.
Het was Steffi. "Ik heb weeën geloof ik, ze komen heel snel." Ik keek verbaasd op, zojuist was er nog geen vuiltje aan de lucht geweest.
"Hoe lang heb je al weeën dan?" vroeg ik. "Nu al een uurtje ongeveer, ze komen erg snel en zijn heel heftig. Vorige keer ben ik in 2 uur tijd bevallen", antwoordde ze.
Er viel geen tijd te verliezen. Vlug pakte ik mijn verlostas en andere benodigheden uit de auto en zette Steffi behoedzaam op een pakje Heinz TomatoFrito. Dit had de ideale hoogte om te fungeren als steun voor een verticale baring.
Al na een minuut of 40 begon Steffi kreunende oergeluiden te maken en bolde haar buikje zich naar beneden: persdrang!
De baby maakte het goed, dus op mijn teken bereidde Steffi zich voor om te gaan persen.
Na een minuut of tien persen vormde zich een fronsrimpel tussen mijn wenkbrauwen. De hartslag van de baby werd af en toe wat trager, met name net na een perswee en herstelde zich matig. "Ik wil even voelen hoe diep het kindje staat Steffi," zei ik, "ik denk dat het voor hem of haar niet heel lang meer moet duren."
Omdat mijn handen natuurlijk veel te groot waren voor inspectie vroeg ik of Steffie me wilde helpen met het onderzoek. Bij inspectie zag ik nog niets van het koppie, geen haartjes, zelfs niet in de diepte. Het hartje van Steffi's baby klonk nu erg traag en herstelde ook niet na een ruime minuut luisteren.
Nood was aan de man, dus ik besloot tot een kunstverlossing. Met een pincetje wilde ik het hoofdje van de baby naar buiten werken, als een soortement van tangverlossing. Shockerend genoeg bleek Steffi niet te beschikken over een benodigd geboortekanaal!!!!! Geen wonder dat ze de vorige keer binnen zo een korte tijd was bevallen... Dan werd het dus een keizersnede!
Ik trok vlug Steffi's tuniek over haar hoofd en ontsmette haar buik met gekookt water met soda (m'n pan met aangekoekte restjes stond toevallig op het fornuis los te weken). Ik had geen andere verdoving bij de hand dan de fles "rosé de fruits" die ik zojuist bij de supermarkt in Maarn had gekocht, dus ik pakte de fles bij de hals en gaf Steffi een flinke dreun tegen haar slaap. Er veranderde niet veel in haar stramme lichaamshouding, maar ze was zeker weten niet meer bij bewustzijn (de adrenaline die vrijkwam zou de weeënactiviteit moeten remmen). Met mijn linkerhand hield ik Steffi's roerloze lijfje in bedwang en met mijn rechterhand opende ik haar buik. Een prachtig gaaf, klein kindje glibberde me tegemoet en na een flinke afdroogsessie kwam het kindje bij en begon te huilen. Gelukkig, zij (ik hoopte dat Steffi niet op het briljante idee zou komen om haar kersverse dochter Janneke te noemen) maakte het goed. Nu Steffi nog.
Ik staarde in het gapende gat in Steffi's buik en stond voor een dilemma: of ik liet het zo en dekte de buik af met een plastic folie die de buikhuid zou moeten vervangen en benoemde mijzelf hiermee naast verloskundige, nu tot gynaecoloog en plastisch-cosmetisch chirurg, of ik klikte haar buik weer op zijn plaats, wat zou betekenen dat zij nog immer na de bevalling een dikke buik zou hebben (wat op zich zeer realistisch is, maar weinig vrouwen kunnen de dag na hun bevalling hun oude kleren weer aan). Ik besloot wijselijk tot de laatste optie en klikte de buik zonder moeite weer op zijn plaats. Mijn enige zorg bestond er nu uit hoe Steffi weer bij te brengen. Fronsend dacht ik hier over na.
Intussen besloot ik de baby aan te leggen bij Steffi onder het mom van proberen kan nooit kwaad. Maar -oh horror- Steffi had geen ingetrokken tepels maar scheen te lijden aan congenitale mamillagenesie: een aangeboren defect waarbij een vrouw geen tepels heeft. waarschijnlijk had mijn "gasp of shock" Steffi bij gebracht want ze greep kreunend naar haar hoofd, voelde aan haar buik en zuchtte toen opgelucht: "Oef, ze zit er nog". "Maar nee, riep ik, hier is je dochter! De operatie is goed verlopen, je hebt weinig tot geen bloed verloren, maar borstvoeding zit er denk ik niet in. Je moet wel rustig aan doen, want een keizersnede is een zware operatie."
Steffi keek ietwat verbaasd, stond op, pakte haar tuniek en trok deze over haar hoofd. "Ik ben hiervoor gemaakt" sprak ze. Ze pakte haar spullen (vooral speelgoed voor Jip en een fles en speen voor haar baby) tilde de maxicosi op en met haar dochter op haar arm liep ze de keuken uit.
"He wacht!" riep ik. Steffi draaide zich om en keek me aan. "Je hebt me niet verteld hoe je je dochter gaat noemen"
Steffi glimlachte en draaide zich weer om. "Meyke," riep ze over haar schouder.
